Працягваю выкладаць зацемкі сваёй працы ў Макдональдзе падчас якой спрабую зразумець людзей, іх паводзіны і канешне сябе. Мне цікава антрапалогія каманды. Мне цікава, як будзе змяняцца маё стаўленне да працы і людзей, а таксама самога сябе. А таксама, цікава даследваць, што ёсць каштоўнасці, ідэнтычнасць, чалавек ў сучасным свеце карпаратыўнага капіталізма.

Сёння паспяхова скончыўся першы сезон клуба англійскай мовы, які пачаў два месяцы назад. Удакладню ў першай групы, якую вёў я сам. Нагадаю, што груп -- усяго дзве. У другой сустрэчы яшчэ працягваюцца. Два месяцы -- даволі малы перыяд, але ён дазваляе паказаць некаторыя цікавыя ўласцівасці жыцця нефармальнага калектыва. Апішу адну з іх.

У лютым і сакавіку працаваў з маладымі людзьмі. Размаўлялі, як ствараць супольнасці ў розных асяродак: у спрыяльных ці неспрыяльных. У канцы цыкла нашых размоваў у адной з удзельніц узнікла цікавае пытанне наконт разнастайных матывацый чальцоў яе суполкі. Я прапаную паглядзець трохі глыбей, і паразважаць, якія базавыя з'явы ляжаць у аснове такіх паводзінаў, і як з імі радзіць.

Свае падарожжа у Макдональдc я пачынаю як сацыятэхнік-практык. Мне цікава антрапалогія каманды. Мне цікава, як будзе змяняцца маё стаўленне да працы і людзей, а таксама самога сябе. Мне таксама цікава, як карпарацыі ўплываюць на свой персанал у фарміраванні ідэнтычнасці і светапогляду працаўніка. Мне цікава, наколькі цэніцца, не спажывец, а чалавек у карпаратыўным капіталізме. Я хачу разумець, наколькі хутка магу вучыцца новай прафесіі. Таксама я хачу завесці новых знаёмых сярод простых людзей, а дакладней розных людзей.

In an oppressive society, there is a deficit of personal stories. We can hear government agenda and big players deciding our present or future. There is no place for us in the story. More precisely, we are not actors, we are just passive bystanders. No our agency. No our experience. Just a show that we watch day by day. It leads to desperation and a feeling of powerlessness. How to break the vicious circle?

Хачу падзяліцца ўраджаннямі, як ўжо амаль напрацягу года развіваецца і прадукт, і суполка актывістаў, якая стаіць за пачынаннем пад назвай “Памылка”.

Зараз пішу кнігу пра супольнасці. Гутару з рознымі людзьмі, якія зараз развіваюць ці ў свой час развівалі розныя суполкі, клубы, ці любыя іншыя формы нефармальных калектываў.

Гэту думку я пачуў ад адной з удзельніц вясковай грамады ў Беларусі. Гэта гібрыдная супольнасць, якая размяшчаецца на Валожыншчыне, сярод пагоркаў і аб’ядноўвае шэраг вёсак: Лоск, Малое і Вялікае Запруддзе, Кашчэлішчы і Старынкі. Насамрэч мой досвед у стварэнні і развіцці нафармальных калектываў паказвае, што супольнасць - гэта цякучая матэрыя.

Чаму я усё гэта пішу. На мой погляд у постінфармацыйным глабальным сеткавым грамадстве варта задаць новую рамку для абмеркавання грамадскага і палітычнага. Мыслісць супольнасці стварае новы падмурак для мыслення сацыяльнага.

Магчыма з гэтага паста я пачну падарожжа па Польскіх балотах, а магчыма доўгую дарогу да дому. У гэтым допісе, я зафіксаваў найбольш значнае, што адбылося са мной за першы год у выгнанні. Пагляджу ці змагу быць Рабінзонам Крузо, які вернецца, ці усё ж я прыйду ў Беларсь з ідэяй Вялікага палескага калайдэра, які вызваліць не толькі тутэйшых людзей, але і энергію.