Беларускі ананімус


або аватары Дзеда Талаша

Добра. Шыбка. Выянткова.

Свае падарожжа у Макдональдc я пачынаю як сацыятэхнік-практык. Мне цікава антрапалогія каманды. Мне цікава, як будзе змяняцца маё стаўленне да працы і людзей, а таксама самога сябе. Мне таксама цікава, як карпарацыі ўплываюць на свой персанал у фарміраванні ідэнтычнасці і светапогляду працаўніка. Мне цікава, наколькі цэніцца, не спажывец, а чалавек у карпаратыўным капіталізме. Я хачу разумець, наколькі хутка магу вучыцца новай прафесіі. Таксама я хачу завесці новых знаёмых сярод простых людзей, а дакладней розных людзей.

Imagine the ripple effect

In an oppressive society, there is a deficit of personal stories. We can hear government agenda and big players deciding our present or future. There is no place for us in the story. More precisely, we are not actors, we are just passive bystanders. No our agency. No our experience. Just a show that we watch day by day. It leads to desperation and a feeling of powerlessness. How to break the vicious circle?

На пагорках няма пастаяннага

Гэту думку я пачуў ад адной з удзельніц вясковай грамады ў Беларусі. Гэта гібрыдная супольнасць, якая размяшчаецца на Валожыншчыне, сярод пагоркаў і аб’ядноўвае шэраг вёсак: Лоск, Малое і Вялікае Запруддзе, Кашчэлішчы і Старынкі. Насамрэч мой досвед у стварэнні і развіцці нафармальных калектываў паказвае, што супольнасць - гэта цякучая матэрыя.

Месца даверу ў агульнай справе. Супольнасці, грамадства і дзяржава

Чаму я усё гэта пішу. На мой погляд у постінфармацыйным глабальным сеткавым грамадстве варта задаць новую рамку для абмеркавання грамадскага і палітычнага. Мыслісць супольнасці стварае новы падмурак для мыслення сацыяльнага.

Табула раса ці год без дому і радзімы. Той год калі я пачаў сур’ёзна мысліць Вялікі Палескі Калайдэр.

Магчыма з гэтага паста я пачну падарожжа па Польскіх балотах, а магчыма доўгую дарогу да дому. У гэтым допісе, я зафіксаваў найбольш значнае, што адбылося са мной за першы год у выгнанні. Пагляджу ці змагу быць Рабінзонам Крузо, які вернецца, ці усё ж я прыйду ў Беларсь з ідэяй Вялікага палескага калайдэра, які вызваліць не толькі тутэйшых людзей, але і энергію.

Рушыць старыну і ўводзіць навіну

Беларусь чакае шмат трансфармацый. Але найперш мусяць адбыцца гэтыя трансфармацыі ў галовах тых, хто абярэ шлях пераменаў. Мы будзем шмат чаго адбудоўваць з нуля, не таму, што мы хочам нешта разбурыць. А таму, што без новых інстытутаў, наўпрост не атрымаецца адкрытага, наватыўнага і ўключанага грамадства.