Свае падарожжа у Макдональдc я пачынаю як сацыятэхнік-практык. Мне цікава антрапалогія каманды. Мне цікава, як будзе змяняцца маё стаўленне да працы і людзей, а таксама самога сябе. Мне таксама цікава, як карпарацыі ўплываюць на свой персанал у фарміраванні ідэнтычнасці і светапогляду працаўніка. Мне цікава, наколькі цэніцца, не спажывец, а чалавек у карпаратыўным капіталізме. Я хачу разумець, наколькі хутка магу вучыцца новай прафесіі. Таксама я хачу завесці новых знаёмых сярод простых людзей, а дакладней розных людзей.
Як вы маглі ўбачыць, грошы тут не на першым месцы. Пакуль будуць прысутнічаць вышэй абазначаныя драйверы, я буду рухацца па лабірынту Макдональдса. Вядома з заробленых потам і цяжкай працай грошай, я хачу набыць ровар. Бо хутка паўтары гады, як я не ездзіў. Таксама я буду пісаць блог. Пачынаючы з дэталяў і пераходзячы на больш глабальныя тэмы. Я буду і так пісаць, але калі вы мне набудзеце некалькі кубкаў кавы на баймікофі, у мяне будзе больш стымулаў.
Першы дзень. Анбордынг
Кадравік напісала прыйсці ў 8:30 раніцы панядзелка.
– Прывітанне! Штосці хочаш піць? - запытала мэнэджэрка па кадрам, перадаючы стос папераў для прачыту. Наогул штосці папіць у Макдональдзе гэта частка культуры. Далей вы убачыце чаму.
Са мной яшчэ было два хлопцы-палякі ў гэты панядзелак. Каміль і Якуб. Студэнты. Абодва размаўляюць і па-англійску.
Пасля мы доўга чыталі дакументы. Хаця мне далі ўкраінскую версію, чытаў больш за гадзіну, але там была колькасць старонак і інфармацыі на 1-2 дні. Таму вырашыў, самае важнае перачытаць дамову. Уважліва. Пра мобінг і розныя віды дэскрымінацыі на працоўным месцы хапала інфы. Пасля гэтых дакументаў паставіў гару подпісаў. І вуаля. Я ўжо частка каманды мары Макдоналдса.
Канешне гісторыя пачалася за месяц да гэтага чароўнага моманту са здачы розных аналізаў на бактэрыі. Наогул на наведванні лабараторый і тэрапеўтаў пайшоў ладны кавалак часу. Вядома, можна было і хутчэй, але я жыву не ў Варшаве, таму паціху здаў усе тэсты, якія патрабаваліся. Ды і мая мэта - атрымліваць польскі досвед і рэфлескаваць яго.
Далей мэнэджэрка запрасіла нас у пакоі для персанала. У Crew room мы правялі яшчэ дзве гадзіны, дзе школіліся на кампах і планшэце. Чыталі гайды пра карпаратыўную культуру, камунікацыі на працы паміж супрацоўнікамі і мэнэджэрамі, уплыў бактэрыі і правілы захавання ежы, і як правільна мыць рукі. Апошняя інфармацыя карысная і для агульнага досведу. Таксама быў выбар англійская ці польская мова для чытання гайдаў. Абраў польскую. Таму чытанне ішло павольна. Па ходу перакладаў словы і выразы. Пасля прайшоў тэст. Адносна проста.
Падчас чытання ў Крю рум заходзілі працаўнікі на абед і спрабавалі адпачываць. Як скончыў праходзіць тэст павітаўся з палякам.
– У цябе падляскі акцэнт. Адкуль ты? – даволі прама пытае паляк, якога я бачу першы раз.
– З Беларусі. У палякаў шмат акцэнтаў?
– Так, я бы сказаў, што ты з Беластока. - адпавёў паляк і пераключыўся на сваю ежу. У пакоі смачна запахла прыгатаваным дома журыкам.
Пакуль я чытаў дакументацыю, мэнэджэрка запытала пажаданы графік працы і пасля прынесла ўніформу. Абутку майго памеру не было, таму абяцалі, што ён будзе ў маю наступную змену. Якая ў мяне планавалася на суботу.
Далей нас адправілі на семінар па ахове працы ў суседні Макдональдс. Дзе трэнер распавядаў асноўныя абавязкі працадаўцы і працаўніка. Таксама быў выбар: англійская ці польская. Каля траціны новых працаўнікоў ведалі англійскую мову. З імі працаваў перакладчык у рэальным часе. У асноўным гэта каляровыя ўдзельнікі з краін Афрыкі і Азіі.
На гэтым першы дзень скончыўся. Трэба прызнаць, ён быў даволі інтэнсіўны, вяртаўся ў дзень у запоўненым цягніку.
Дзень другі. Фартух і фрыткі
– Прывітанне, я твой інструктар. Сёння пакажу табе як смажыць фрыткі, - кажа мне хлопец з іракезам. Я мыю рукі і апранаю фартух. Мы ідзем да становіска. Так называюць пункт, у якім адбываецца нейкая адна працэдура гатоўкі ежы.
Хаця Макдональдс прапанаваў форму, але яна не ідэальна. Магчыма спадабаецца тым, хто носіць у абцяжачку. Хто хоча па свабодней знайсці не так лёгка.
– Рэмень не ўваходзіць у камплект, - за дзень да змены напісала на пошту мэнэджэрка па персаналу. Таму мне прыйшлося знайсці свой.
Фрыткі гатаваць не складана. Загружаеш порцыі з маразілкі-фрыткамашыны ў на паўаўтаматычным рэжыме. Пагружаеш у алей і 3 хвіліны яны смажацца. Пасля ідзе напаўненне ў малую, сярэднюю ўпакоўку. І 7 хвілін - тэрмін прыдатнасці гатовых фрытак - яны стаяць на люстэркавай паліцы, так як мы часта іх бачым з боку сажыўцоў.
Над табой вісіць манітор які, першае, паказвае колькасць аплочаных замоваў і, другое, робіць прагноз на наступныя 15 хвілін. Гэты прагноз не дакладны, але ён у сярэднім дапамагае разумець рытм, ў якім трэба запаўняць кашы фрыткамі і пагружаць іх у алей.
Як толькі заканчваецца 7 хвілін фрыткі трэба выкінуць. Як паказала далейшая практыка, у мяне гэта адбылося толькі адзін раз. Ды і ніхто не схільны выкідваць прадукт, якому, напрыклад, 8 ці 10 хвілін. Фрыткі хадавой тавар, таму іх разбіраюць даволі актыўна і не дазваляюць выйсці за мяжу 10-15 хвілін.
Тым часам у маразілцы, дзе ляжаць запакаваныя паўфабрыкаты, я забіраю апошнюю скрыню фрытак і засыпаю ў фрыткамашыну, якая раскідвае іх у кашы.
– Каму трэба сказаць, што няма фрытак? – пытаю ў бліжэйшага працаўніка.
– Мэнэджэру.
– Як выглядае мэнэджэр?
– У блакітнай кашульцы.
Я пачынаю шукаць вачыма кагосьці ў блакітнай кашульцы, але не знаходжу. Пасля заўжаю яго побач з касай падыходжу і не паспяваю нічога сказаць.
– Нельга быць тут у фартуху, – адразае мэнэджэр.
Я трохі не разумею сітуацыю. Пытаю:
– Дзе?
Ён мне паказвае лінію, якая ўмоўна раздзяляе “кухню” і “сэрвісную” тэрыторыю. Калі не глядзець пад ногі гэта адрозненне склада заўважыць.
– Скончыліся фрыткі, кажу і адступаю на “тэрыторыю” кухні. Цікава, што пасля пытаю: а чаму нельга гэта рабіць.
– Гэта пра чысціню, – адпавядае мне іншы мэнэджэр.
– А шэраг працаўнікоў, хто без фартуха перамяшчаецца з “кухні” на “сэрвіс” без перашкод, - парырую мэнэджэра. І падвешваю ў паветры пытанне: што перамяшчэнне працаўнікоў без фартуха, чысціні не робіць.
У Макдональдсе, ёсць цэлы шэраг розных цішотак. Яны нешта значаць. Нехта інструктар, нехта мэнэджэр такі альбо сякі, нехта на зале і т.п. Таксама ёсць розныя колеры фартухаў. Іх трэба адмыслова завязваць. Каб завязачкі не тырчалі. Гэты рытуал у мяне яшчэ наперадзе.
Пад канец змены ў мяне ўсе рукі ў солі і алею. Чырвоныя ад жару. Шчыпіць. Заганяўся за сёння. Таму ехаў да хаты стомлены і ледзь дакавыляў да ложка. Наперадзе яшчэ 2 дні працы запар. Заснуў крэпкім сном. Сніў вядома - фрыткі.
Дзень трэці. Фрыткі. Пагружэнне
Насамрэч заўсёды пачынаць няпроста. Ад размеркаванага стылю жыцця, калі я толькі хадзіў па лесе з пёсам і выкладаў анлайн англійскую мову, пагружэнне ў фізічную працу дала стрэс на арганізм.
У мой трэці дзень мэнэджэр сказала мне ісці адразу на фрыткі. Дзе я і правеў увесь дзень. Адзін з нюансаў у гатоўцы фрытак - гэта continuous delivery. Значыць большую частку дня фрыткі мусяць гатавацца пастаянна. Як на канвееры.
Асноўная складанасць у гэтым пастаянстве - прадугледжваць тую колькасць, якой бы хапала, каб замовы камплектаваліся без чакання. Засыпаць у кашы. Страхнуць праз 30 секунд. Праз 2 хвіліны і 30 секунд выняць з алею, высыпаць у кантэйнер, пасаліць. Памяшаць. Распакаваць па порцыямі, якія на экране і трохі болей.
Чым больш працы, тым больш пацею. Пот пачынае цекчы на акуляры. Яны слізгаюць на нос. Могуць упасці ў фрыткі. Перажываю. Твар хочацца памацаць і пачасаць. Як толькі кранаюся твару, іду мыць рукі. У любым разе рукі мыю што гадзіну. Гэта правіла. Пачасаў вока, ідзеш мыць. Таму мінімум 15-20 разоў за змену рукі мыеш. Мыццё рук, таксама дапамагае ратавацца ад солі, якая няшчадна ўплывае на самы дробныя драпіны на руках. А на высокіх тэмпературах “казытанне соллю” ран адчуваецца яшчэ мацней.
Калі мэнэджэр бачыць, што ты ўжо паціху адвальваешся, падыходзіць і прапануе нечага выпіць. Гэта выглядае нібыта анёл прыйшоў на дапамогу. Прыемна. І значыць, у цябе ёсць 1-2 хвіліны перапынку. Выпіць вады ці нечага яшчэ і схадзіць у прыбіральню.
Фрыткі – гэта дэсіўроўка. Чаму? Калі ўключаеш таймер на гатоўку, праз 30 секунд фрыткапліта пачынае алярмаваць: “Варта патрэсці”. Каб фрыткі не склеіліся. Праз 2 хвіліны 30 секунд, яшчэ раз пачынаецца сігнал “Фрыткі гатовы”. Праз 7 хвілін - гэта зноў сігнал, што ў фрытках, гатаваных у гэтым блоку алею, скончыўся тэрмін прыдатнасці. Уявіце, што такіх кашоў можа быць 3 і нават 5 адначасова. Таму гэта сігналізацыя не сціхае і на пяць хвілін. І дрэсіруе мяне. Правяраць-правяраць-нават правяраць, калі усё гуд. Пастаянна правяраць стан фрытак. Магчыма я ўжо надрэсіраваўся.
Падчас фрытка раблення да мяне падыходзілі больш вопытныя калегі і радзілі. Наступны калега радзіў вельмі падобна, але са сваім нюансам. Часам у мяне ў галаве ад колькасці парад была каша. Потым падыходзілі мэнэджэры і інструктары, і задавалі кантрольныя пытанні. Кшталту, як ты сам можаш палепшыць смак фрытак? На якой вышыні трэба саліць? Альбо, што значыць гэта лічба на маніторы. Вось такі спосаб “learning by doing”. Пачаўся абед. Іду ў Крю рум.
– У мяне тры адміністратыўкі. Толькі аднапалытічная, - пачала знаёмства адна з дзяўчын з Беларусі. Я не высвятляў дэталі гэтых адміністратывак і пытаю, -
– Як табе працавалася на фрытках?
– Я прачытала тэорыю і праз 15 хвілін працы мяне адправілі на сэрвіс. Магчыма моцных пакідаюць на фрытках і смажоным, а слабейшых на напоі і залю. - выказала здагадку Вераніка.
– Як ты радзіш з рознымі парадамі ад калег? Бо ў мяне галава кругам ідзе ад інфы. - пытаю.
– Лепш за ўсё слухай толькі сябе. Бо я ўжо мела досвед у беларускім Макональдзе, - адпавяла дзяўчына і пачала збірацца. Яе абед заканчваўся.
Нягледзячы на два папярэднія дні, вяртацца дамоў, калі з’ёмны дах дома можна назваць домам, было прасцей. Як не дзіўна, адчувалася больш сілаў. Магчыма арганізм знайшоў нейкі патэнцыял. Таму я прыйшоў да хаты і вырашыў памыцца перад сном. Першы раз сіл на душ не было. Гэты быў цудоўны душ, які змыў пах і пот Макдональдса.
Дзень чацвёрты. Крануўся смажонага
Дапасаваць графік цягнікоў да пачатку змены складана. Таму я прыходжу загадзя. У мяне ёсць 15-20 хвілін, каб папрасаваць працўную форму і спакойна пераапрануцца. Прасаванне мае не толькі эстэтычны чыннік, але і дызэнфекцыйны. Апошні раз прасаваў 10 год назад. Спадабалася.
Я прыходжу за 5 хвілін да пачатку і ўводжу свой код. Які кажа сістэме кантроля прысутнасці: што я пачаў ужо працаваць. Да мяне падыходзіць мэнэджэрка і кажа, ты мусіш быць роўна ў 14:00, калі змена пачынаецца ў 14:00. Карацей гэта дзіўна і зусім не рацыянальна.
– Дакладна да хвіліны прыйсці як і сыйсці не заўсёды рацыянальна, – абураюся.
Як пасля даведаўся, у мэнэджэраў выбіваецца гэта лічба на экране, і такім чынам працуе білінг Макональдса. Вядома, мэнэджэры могуць гэту лічбу правіць, але гэта ім гемарна. Не ведаю, што там пашкодзіцца, калі я перапрацую 5 хвілін. Але гэтай інфой мне паласкалі галаву ўжо некалькі мэнэджэраў. Дрэсіроўка маёй свабоднай натуры, якая не працавала ніколі па жорсткаму графіку, пачалася. Цікава ў мэнэджэраў такжа з прысутнасцю?
Чацвёрты дзень таксама пачаўся з фрытак. Праз гадзіну да мяне падыходзіць невысокая полька і кажа:
– Я твая інструктарка. Зараз мы пераходзім на смажонае. – яе упэўненасць матывуе мяне пераключыцца з фрытак і накіраваць свой несамавіты розум у акіян новых ведаў.
– Выдатна. – выказаў. Бо мне пачало нудзіць кожную змену рабіць фрыткі.
І тут таксама пачалося пагружэнне ў колеры, лакацыі, час і пахі. Гэта не ўсё смажонае, а толькі звязанае з курынымі прысмакамі. Пахі і колеры былі больш разнастайныя, у параўнанні з аднастайным пахам залатых фрытак. Тут прысутнічала: лядоўня, у якой ляжаць: тэндэрсы, нагетцы, крыспі, стрыпцы, макчыкен і вегі. Амаль як скарагаворка…=) Паспрабуйце хутка паўтарыць.
Таксама тут жа побач стаяць кантэйнеры з алеем. Побач з імі кашы. Кожны набор кантэйнераў з алеем толькі да пэўных страў: каб не мяшаліся алергены. Далей набор розных паліц для высыпання гатовых прадуктаў на падносы, якія маюць свае колеры, каб іх не паблытаць. Памятаю пра алергены. Яшчэ побач з курчакамі смажонымі гатуюцца піражкі. Як толькі курчакі пабылі пэўны час у алею і расфасаваны на патрэбныя падносы, гэтыя падносы перамяшчаюцца ва Універсальныя-захоўваючыя шафы (UHC – universal heating cabinet), дзе кожная страва захоўваецца 20 хвілін, пад нейкай даволі высокай тэмпературай. Пасля гэтага тэрміну, ежа мусіць быць выкінута. Але такой анігіляцыі таксама ў маёй практыцы пакуль амаль не здаралася.
Было даволі складана і колеры, і назвы адразу запомніць. Але інструктарка вельмі актыўна давала мне ўсё больш і больш інфы. Мы перайшлі на гародніну. Яку варта дапамагаць сарціраваць, каб той часцы дрым тыма, якая заварочвае бургеры, было зручней. Асабліва нічога складанага: мяняць на кожнай аперацыі пальчаткі, акуратна сарціраваць і ставіць у лядоўні ці паліцы, дзе іх выкарыстаюць, з адным нюансам – для кожнага кантэйнера сартыраванай гародніны трэба “апіска”.
Апіска - гэта налепка з інфармацыяй пра тэрмін годнасці кожнага прадукта. Гэтыя сцікеры можна надрукаваць на прыстасаванні, абраўшы назву гародніны (чыіншага прадукта), з якой працуеш.
Як і з фрыткамі на смажоным над табой вісіць манітор, які паказвае прагноз, колькі і якіх страў трэба гатаваць на кожны паднос. Гэта інфармацыя ў пэўным сэнсе палягчае працу са смажоным, але не заўсёды…
– Трэба ісці на фрыткі, – нечакана падыходзіць да мяне мэнэджэрка. Я зноў пераключаюся на канвеер.
Да канца дня працую на фрытках. Часам прыходзіць галоўная кіруючая гэтага Макдональдса і паказвае мне “як рэальна трэба ўсё рабіць”. З аднаго боку цікава паглядзець, як працуе профі з 10+ гадовымстажам, але з другога – цікава, як доўга гэта шоў будзе працягвацца.
Наогул варта заўважыць. Што “мэнэджэр” у макдональдсе - гэта па сутнасці такі ж працоўнік, толькі можа мае больш улады, каб перанакіроўваць сілы працаўнікоў рэстарацыі на розныя станавіска. Але мэнэджэры таксама пакуюць, напаўняюць, цягаюць скрыні, булачкі, калі трэба, ды і фрыткі могуць параскладаць.
Магчыма гэтыя завіханні ўсіх: ад самых пачынаючых, да кіраўнікоў з боку надведвальніка Макдональдса падаюцца такім творчым парадкам, дзе нейкі калектыў людзей вядзецца вышэйшай сілай, каб парадваць спажыўца бургерам з фрыткамі.
Дзень пяты. Добра, шыбка, выянткова і ўкраінка апякунка
– Вітаю, Якое будзе сёння маё заданне? - прайшоўшы кантроль прысутнасці пытаю мэнэджэрку.
– Выжыць! - хутка адпавядае энергечныя ўкраінка. Але праз нейкі час дадае:
– Мусіш прайсці шкаленне на смажонэ. Трымай планшэт.
Я працую не кожны дзень. На паўстаўкі. 2-3 дні на тыдзень. Таму Дзень пяты гэта быў ужо другі тыдзень працы. Пасля 4-5 дзён перапынак. Падчас якога я выкладаю англійскую мову, пішу кнігу і гэтыблог=). У прынцыпе арганізм паспявае адпачыць і падрыхтавацца да наступнай валкі.
Пасля слоў мэнэджэркі я школюся. Паўтараю тэорыю датычна “залатога стандарта” пры гатаванні нечага ў алеі. І проста па дэталях праглядаю, што ўкладае карпарацыя Макдональдс у сваё гасла “Добра. Шыбка. Выянткова” (Па-беларуску: “Добра. Хутка. Выключна”). Маючы досвед у асноўным з фрыткамі, спрабую зразумець, як прымяніць “Выянткова” на кожную з сотняў упаковак фрытак, якія раблю штозменна. Гэтыя думкі хутка адганяю і іду зноў на кухню, дзе мэнэджэр скіроўвае мяне, як вы здагадаліся, на фрыткі.
Але сёння зноў з’явіліся праверка. Мяне вырашыла “паапекваць” невысокага росту ўкраінка. Яна пачала вучыць, колькі я мушу насыпаць фрытак ў кошы з фрыткамашыны-маразілкі:
– Ну я не розумію, чого він так впэрся!? - ускліквае украінка, і ідзе кудысь. Вядома я кіруюсясваё галавой і разуменне. Бо адказнасць за фрыткі зараз мая.
Справа у тым, што фрыткі, у паўаўтаматычным рэжыме можна загружаць рознымі порцыямі ў кашы, перад тым як іх ставіць у алей. І ў кожнага працаўніка розныя падыходы. Часта той, хто больш вопытны пачувае сябе больш правым. Жыза.
Пра ўкраінскі след. Дзесці каля траціны працаўнікоў у маім (!!! заўважце як змянілася атрыбуцыя - маім) Макдоналдзе – гэта ўкраінцы. Большасць дзяўчаты, але ёсць і хлопцы. Маюць розныя пазіцыі і мэнэджэрскія і звычайных працаўнікоў. Схільны размаўляць з паміж сабой і са мной па-руску. Але ёсць і прыклады, калі камунікуюць са мной па-польску. Карэктую іх, кшталту:
– Я разумею ўкраінскую. Са мной таксама можна па-польску і англійску.
Часам такая карэкцыя спрацоўвае. Насамрэч такая сумесь пастаянна прысутнічае на кухні: польска-руска-украінскай мовы. Я дадаю англа-беларускую гаворку. Гэта мяшанка дадае атмасферу, як кажуць у карпарацыях – мульты нацыянальнасці. Буду больш пісаць пра лінгвістычныя вайбы кухні. Мае думкі пра мовы перарывае мэнэджэрка і кажа: – Пераходзь на смажонэ!
Гэта насамрэч добрая навіна, бо я ўрэшце трохі змяню рухі і кагнітыўныя працэсы. Гісторыя фрытак не скончылася, але трэба зрабіць перапынак і адпачыць, гэта значыць, змяніць станавіска. На смажоным ідзе ўсё даволі размерана. Я пачынаю адрозніваць стрыпсы ад крыспі, нагетсы ад тэндэрсаў. Гэтыя сінтэтычныя назвы добрая размінка для памяці. Макчыкен у выглядзе сэрдца. Нагетцы - гэта нейкія амёбкі ў павялічаным выглядзе. Стрыпсы - як рыбкі селядцы. Крыспі - такія рыхлыя эліпсы. Вегі - ідэальнае кола. Нарэшце тэндэсы - гэта нешта такое падобнае на скрыдлы курчака (крылы курыцы). Таксама некаторыя з гэтых паўфабрыкатаў таксама запакаваны ў рознага колеры пакеты.
Часам на смажоным працаўнікі з зоны “сэрвіса” запытваюць піражок (цястка). Фішка гэтай стравы, што яна гатуецца каля 20. 5 хвілін у алею на тэмпературы. Пасля 5 хвілін адстойваецца ў форме. Пасля 15 хвілін проста ляжыць на падносе (пакуль не разгадаў магію гэтага ляжання). І ўпакоўваецца. Такім чынам ад прыгатавання да спажывача каля 25 хвілін.
– Пяць тэндэрсаў! – крычыць з іншага боку кухні тая ўкраінка-апякунка. Гэтым разам запыт гучыць больш як просьба.
– Крыспі на зыходзе – праз нейкі зноў час чую яе голас.
– Міхаў, а можаш нарэзаць памідоры, – зноў паступае ад яе запыт.
На смажоным бывае два рэжыма: ціхі і галасавы. Ціхі, калі глядзіш на манітор, гатуеш згодна прагнозам алгарытма. Але часцей карыстаюцца галасавым. Магчыма таму, што гэта жывая камунікацыя. Ціха працаваць увесь дзень – самотна. Але на голас таксама трэба налаўчыцца. Бо пачуць і галоўнае адрозніць яго ў шуме мітусні кухні не так проста.
На смажоным скончылася мая чарговая змена. Я ўжо спланавана пайшоў на цягнік. Дзьмуў халодны вецер. Я хутка ішоў адпачываць і спрабаваў не заўважаць час.
Дзень шосты. Сірыйка і беларуска. Зніжка 70% для працаўнікоў
На смажоным 30 хвілін і пасля зноў адпраўлены на фрыткі. Гэтым разам я трохі аптымізаваў працу. Першае, больш сканцэнтраваўся на загрузцы фрытак у лядоўню з якой адбываецца загрузка ў кашы. Другое, больш клапачуся пра наяўнасць упакоўкі і солі. І нарэшце, пакаваць порцыямі, а не пастаянна трымаць рукі пад раскалённымі лямпамі, напаткалі запас будзе ляжаць больш за 7 хвілін. І яшчэ нікога не слухаць, калі адчуваю, што нехта хоча самарэалізавацца як супер-мэнэджэр. Гэта аптымізацыя мне дала больш часу на: схадзіць папіць вады, меншае паценне, большую назіральнасць што адбываецца вакол, больш камунікацый з калегамі і насамрэч лепшую рэфлексіўнасць, якая дазваляе мне запісваць, што са мной адбываецца падчас змены.
– Прывітанне, - кажа жанчына па англійску, якую нядаўна паставілі замест мяне на смажонае.
– Прывітанне, адкуль ёсць? – я вітаюся і запытваю. Гэта адно з самых папулярных пытанняў, якія табе задаюць тыя, хто хоча параэмаўляць з новенькім працаўніком.
– Я з Сірыі. Ваша англійская мова не тыповая для ўсходняй Еўропы. Акцэнт. Вы адкуль?
– Я з Беларусі. Дзякуй за акцэнт. Як вы сюды трапілі? – цікаўлюся.
– Я працавала ва ўніверсітэце. Выкладала культуру Бліжняга Ўсходу. Зараз я на пенсіі. Працую тут, каб выплаціць крэдыт.
Бачу як жанчына спрабуе некалькі разоў адключыць награванне алею. Але ў яе не атрымліваецца.
– Паспрабуйце пазногцем. Так траціцца менш сілаў і палец не так моцна шкодзіцца. – Гэтым спосабам падзялілася са мной адна дзяўчын-інструктарак. Ён насамрэч эканоміць гару сілаў і працуе. Я пераключаюся з гаварлівай сірыйкі на фрыткі. Гэты канвеер не мусіць спыняцца не на хвіліну.
Яшчэ плюсы працавання на фрытках. Гэта праца ў пэўным сэнсе ёсць тэрапія. Падчас фрытак, я не думаю пра іншае. Канцэнтруюся толькі на стварэнні прадукта: добра і шыбка, і магчыма выянткова.
К вечару трохі выматаны. Спрабую не стаяць на месцы, каб мышцы мелі рознае напружанне і захоўвалася канцэнтрацыя. Як чую неўзабаве:
– Прывітанне! Прыемна, што нехта размаўляе па-беларуску, - кажа адна жанчына. Насамрэч, я часам карыстаюся беларускай пры размове з украінцамі, асабліва, калі яны мне на рускай нешта спрабуюць давесці.
– Як вас зваць? - пытаю.
– Вольга. Я таксама з Беларусі. А вас?.
Я спрабую паказаць мой бэдж, робячы нязграбныя рухі. Але ад фартукам ён нябачны.
– Так мы ўсе тут – Макдональдс, - хутка выпальвае Вольга.
– Міхаіл. Што вас сюды занесла?
– Тое, што і шмат каго - адпавядае Вольга, загортваючы чарговы гамбуругер.
– Дакладна не грошы, – выказваю здагадку, – Рады пазнаёміцца.
Я пераключаюся на фрыткі. Бо канвеер мусіць працаваць пастаянна. І гэта мая задача на сёння.
Гэтым разам у канцы змены я замаўляю трохі фастфуда з сабой. Для працаўнікоў тут дзейнічае добрая зніжка каля 70-80%. Таму затое, на што вы трацілі 50 злотых, урэшце патраціце каля 10-15 злотых. Я не асаблівы фанат “джанкі”, але часам бяру.
Дарога да дому адбываецца ўсё хутчэй і хутчэй. Нібы сінгулярнасць. Я разумею, што хачу хутчэй дабрацца, таму ўключаю навуковыя падкасты і такім чынам час мінае хутка. Я памыты. У ложку. Засынаю.
…
Пры вяртанні па начах мой пёс пачаў на мяне рычаць. Дарэчы зусім забыў сказаць. Я працую з 14 да 22. Гэты час калі транспарт мінімальна загружаны і таму дарога насамрэч трохі раслабляе. Бо можна смела прысесці і паслухаць ці нешта пачытаць. Але галоўнае не заснуць.